my INFINITE story pt.4

Poprzedni rozdział:
http://podrozdoazjidajsieponiescfantazji.blogspot.com/2015/09/my-infinite-story-pt3.html

Stanęłam przed wielkim nagrobkiem, na którym jest napisane nazwisko jednej osoby. „Taka Chimiko” urodzona 10.03.1972r. zmarła 12.08.2011r.

- Cześć mamo! U ciebie pewnie bez zmian… jak u mnie?... znowu mam 1 miejsce na rankingu szkolnym, pamiętasz jeszcze Asię? Uważa mnie za przyjaciółkę, ale ja w sumie nie wiem czy ja też tak sądzę o niej. Niby jest pierwszą osobą, z którą normalnie rozmawiałam od kiedy się tu przenieśliśmy. Ale jeśli pozna prawdę to czy wciąż będzie mnie za nią uważać czy może jak wszyscy….. opuści mnie? Tak bardzo boje się jej powiedzieć prawdę. Dlaczego to jest takie nie sprawiedliwe? Dlaczego to musimy być akurat my?- Przetarłam oczy rękawem swetra, wyciągając przy okazji kawałek plastiku z powiek. Nagle moje duże i okrągłe oczy zmalały i zmniejszyły się na końcach pokazując swój azjatycki kształt. Uklękłam i schowałam twarz w dłoniach. Włosy opadły kaskadami mi na ramiona. Poczułam dotyk na ramieniu, po chwili ktoś mnie przytulił, mocząc mi ramię swoimi łzami. Pragnęłam aby to była moja mama, ale to już nie jest możliwe. Podniosłam głowę i spojrzałam na właściciela ciepłego dotyku. To była Asia. Płakała jednak to nie był zawód….. współczucie?

- Przepraszam…- Tylko tyle zdołałam z siebie wydusić.

- Za co? To, że nie jesteś biała to nie oznacza, że jesteś gorsza i tak uważam cię za przyjaciółkę…. Nie za siostrę dlatego chcę abyś była ze mną szczera i nie bała się tego kim jesteś. Dlaczego ukrywasz swoje prawdziwe ja? Czego się tak boisz?- Skierowałam wzrok w dół.

- Moja mam jest…… była japonką a ojciec jest polakiem. Kiedy się poznali mieli po 19 lat. Mieszkali tutaj. Tata był synem burmistrza a mama córką imigrantów, którzy przyjechali do Polski w poszukiwaniu pracy. Dwa różne światy. Wszyscy mieszkańcy wierzyli, że tata poślubi dziewczynę, którą mu wybrali, ale on zakochał się w Azjatce. Uczyli się w jednej szkole. On pomagał jej w polskim a ona pokazała mu wolność. Kiedy mieli po 25 lat wzięli ślub w tajemnicy. Oczywiście rodzice mamy wiedzieli o tym i im pomagali utrzymać tajemnicę. Niestety wyszło na jaw. Zostali znienawidzeni. Rodzice mojej mamy zaczęli chorować więc wrócili do Japonii. Mama została. Rodzice zamieszkali razem próbując żyć normalnie, ale mieszkańcy im na to nie pozwalali. Kiedy mama zaszła ze mną w ciążę zachorował burmistrz. Wszyscy zrzucili winę na rodziców, że przynieśli pecha. Jak się urodziłam burmistrz umarł. Teraz to ja stałam się dzieckiem diabła, wyklęta. To mnie oskarżali o jego śmierć. Zostaliśmy odrzuceni przez społeczeństwo. Rodzice w obawie o mnie wysłali mnie do szkoły w mieście. Jednak to nie zmieniło podejścia ludzi do naszej rodziny. Po jakimś czasie dostaliśmy wiadomość od dziadka z Japonii, że babcia umarła. Mam się załamała i popadła w depresję. Z mojego powodu nie mogła pojechać na pogrzeb. Nigdy mi tego nie mówiła ani nawet nie próbowała o tym wspominać. Jej stan się pogarszał. W nocy z 11/12 sierpnia dostała wysokiej gorączki. Ojciec wezwał lekarzy, jednak oni nic sobie z tego nie zrobili. Nienawidzili nas. Wściekły tata spakował nas do samochodu. Po 2h jeździe dotarliśmy do szpitala w mieście. Mamę od razu zabrano na sale operacyjną. Długo nie dostawaliśmy żadnych informacji od lekarzy, aż w końcu…….. Taka Chimiko data zgonu- 12.08.11r godzina 8⁰⁰ , przyczyna zgonu- pęknięcie krwiaka w mózgu……. Nawet tata nie wiedział, że się leczyła. Ukrywała to przed wszystkimi. W końcu i tak mieliśmy już dużo problemów. Pogrzeb odbył się 3 dni później. Ilość osób obecnych- 2. Popadłam w anoreksję i depresje. Nie wychodziłam z domu…. I jeszcze te komentarze mieszkańców. Twierdzili, że to jej się należało. Umarła tego samego dnia i miesiąca co tutaj przyjechała. Wyprowadziliśmy się do miasta urywając jakikolwiek kontakt z tym miejscem. Zaczęłam zmieniać swój wygląd. Powiększałam oczy makijażem czy kawałkami sznurków, aby jak najmniej wyglądać jak Azjatka. Na szczęście tylko oczy miałam po mamie. Wszystko szło dobrze, udawało mi się wszystko dobrze ukryć….- Głos mi się załamał. Asia przytuliła mnie mocniej.

- Nie płacz, nie zrobiłaś nic złego. To nie twoja wina…. Na pewno nie twoja…- Teraz obie płakałyśmy przytulone do siebie nad grobem mojej mamy. Poczułyśmy kolejny zimny powiew wiatru po, którym zaczął padać deszcz. Zrobiła się ulewa. Asia pociągnęła mnie w stronę przystanku. Pojechałyśmy nocnym do miasta. Tam zaprowadziła mnie do domu. Siedziała ze mną, aż nie zasnęłam. Jak rano się obudziłam czułam pierwszy raz w życiu spokój wewnętrzny. Chyba w końcu znalazłam prawdziwą przyjaźń. Poszłam do kuchni. Tata siedział przy stole i czytał gazetę popijając kawę.

- Asia kazała ci przekazać, że o 15 idziecie na zakupy i nie masz się przeciwstawiać. Jak się spało kochanie?- Teraz spojrzał w moją stronę wyczekując odpowiedzi. Jednak nie dał mi dokończyć.- Dostałem maila z twojej szkoły. Czemu się nie chwaliłaś, że jedziesz na wymianę do Korei? Mam nadzieję, że będziesz się przykładać do nauki języka.- Teraz zrobił przerwę.

- Chciałam najpierw porozmawiać o tym z mamą.

- Przedstawiłaś jej Asię?

- Tak…- Uśmiechnęłam się, w sumie to niby tak.

- W sumie nie wiem czemu, ale wydaje mi się ona dziwnie znajoma….. Jak ma na nazwisko?

- (nie mogę wymyślić żadnego)

- (…) hymmm chyba kojarzę, ale to mogą być moje przypuszczenia. W końcu pracuję w telekomunikacji. Dziennie widzę mnóstwo nazwisk. A propos pracy, muszę już lecieć. Miłego dnia kochanie!- Pocałował mnie w policzek i wybiegł z domu. Potem słyszałam już tylko jak odpala silnik samochodu i odjeżdża. Do spotkania z Aśką mam jeszcze 5h więc mogę w tym czasie posprzątać w kuchni albo obejrzeć coś w telewizji. Wybieram opcję „B”. O 14³⁰ zaczęłam się szykować. Trochę za późno, ale film mnie wciągnął. Na miejscu będę ok. 15²⁰ raczej się nie obrazi jak się spóźnię. Pod galerią byłam sporo po czasie, ale po Asi ani śladu. Raczej nie poszła sobie beze mnie, tylko gdzie ona jest? Kiedy chciałam się odwrócić aby spojrzeć w drugą stronę, poczułam jak ktoś wskakuje mi na plecy…… To może być tylko Asia.

- Cześć! Sorki za spóźnienie, ale były korki. Długo czekasz?

- Nie zbyt….. to co robimy? Nie znam się na zakupach- Ostatnie słowa powiedziałam przyciszonym głosem. W sumie świetnie się bawiłam. Kupiłyśmy mnóstwo nie potrzebnych rzeczy, ale też kilka przydatnych jak szczotka do włosów czy szampony..., ale to tylko 2 rzeczy (ciiii nikt nie musi o tym wiedzieć). Z galerii wyszłyśmy dopiero jak ochrona nas zaczęła wyganiać bo zamykali. Potem poszłyśmy do mnie do domu odłożyć zakupy, jednocześnie kupując parę procentów. (Oczywiście to było mleko 3.2%........ nie no dobra śmietana 18% nie bd już kłamać xd). Na miejscu zrobiłyśmy sobie babski wieczór (maseczki, ploty i tanie wino). Później stwierdziłyśmy, że jest za późno więc Asia została u mnie na noc. Jak by nie patrzeć to tak było praktycznie codziennie. W ciągu dnia chodziłyśmy na kursy koreańskiego, wieczorem piłyśmy i robiłyśmy karaoke, a potem spałyśmy u mnie w pokoju na ziemi, w materacach. Nawet kupiłyśmy sobie wisiorki z „BFF”. Tak minął nam czas do wylotu. Zbliżyłyśmy się bardzo, przez co bardzo często mówiłyśmy to samo równocześnie. Nawet bywały momenty, że nie musiałyśmy mówić, żeby się rozumieć. Jak siostry tyle, że przyjaciółki. W dzień wylotu byłam bardzo zestresowana, pomimo tego, że umiałyśmy podstawy koreańskiego to zdawałyśmy sobie sprawę z tego, że to nie wystarczy. Cały lot samolotem przespałam. Dlatego nie wiem co robiła Asia w tym czasie, ale z tego co zauważyłam to, że wzięła ze sobą do czytania 2 książki po 800 stron, i jak lądowałyśmy to kończyła 2 książkę. Więc wnioskuję, że czytała (mistrz Sherlock Holmes do usług). Na lotnisku miał czekać na nas samochód z kierowcą, ale się spóźniał. I to sporo.

- No bez przesady 22h lotu samolotem i jeszcze 2,5h czekania na transport!? Co to ma być!- Krzyczał Samuel~ To ten gościu, o którym mówiłam wcześniej a tamta laska to Klaudia~, który miał (wg. Mojej diagnozy ADHD)

- Uspokój się- (a to Klaudia 100% flegmatyk) Wydaje mi się jednak, że mówienie „uspokój się” do wściekłej osoby tylko bardziej ją wkurza.

- Przepraszam czy wy to może z tej wymiany?- Wszyscy spojrzeliśmy w stronę dochodzącego głosu. Stał tam Koreańczyk w podeszłym wieku. Mówił, a raczej starał się mówić po angielsku.

- Tak- Odpowiedziała Klaudia. Szczerz to pierwszy raz w życiu słyszałam u niej taką stanowczość.

- W takim razie zapraszam- Uśmiechnął się do nas i zaprowadził w stronę wyjścia z budynku. Wsiedliśmy do dużego czarnego vana. Jak dla mnie to marnotrawstwo miejsca, zmieściły by się tu jeszcze z 4 osoby. Po 2h drogi pojechaliśmy pod duży oszklony budynek. Wszyscy byli już porządnie padnięci, głodni i śpiący. Dlatego kiedy pokazał nam nasze pokoje od razu poszłam spać. Nie wiem jak pozostali, ale chyba też. Zmiana klimatu mi nie służy.

No i jest kolejny rozdział

Wiem znowu krótki, ale jakoś do Infinite nie mogę długich piać

wątki za szybo się kończą....

Za to od następnego będą już z bardziej zaawansowaną akcją

Jak wam się podobają teasery do Got7?

ja się w sumie cieszę na ich comeback, ale strasznie dużo mają roboty

w końcu dopiero co mieli jeden, ale to nie ja jestem prezesem ich wytwórni :)

TEST DLA EXO-L:

Wymieńcie mi po kolei tych panów! xd

Znam ludzi dla których wszyscy (zwłaszcza na tym zdjęciu) wyglądają tak samo

Choć moja mama widzi różnice między nimi (ogląda dramy i słucha Big Bang)

Następny rozdział:

http://podrozdoazjidajsieponiescfantazji.blogspot.com/2015/09/my-infinite-story-pt5.html

Pozdrawiam ~Rosa~

A i powodzenia w zadaniu, ale raczej nie jest ono wam potrzebne!

<3